Niebieskie oczy kota są jasne, ale widzimy niebieski kolor z powodu światła odbijającego się wokół zakrzywionych boków tęczówki. Brzmi to naciągane, ale to prawda! niebieskie oczy mogą sięgać od bladego błękitu nieba, aż po głęboki i genialny Szafir. niebieskie oczy są znacznie bardziej powszechne u białych kotów. W każdym z tych przypadków możesz pomóc swojemu ulubieńcowi. Przed Tobą często spotykane dziwne zachowania kota, które mogą niepokoić opiekuna oraz wyjaśnienie, co zrobić w takich sytuacjach. Kot gryzie wszystko, co wpadnie mu w zęby Takie zachowanie kota może być sygnałem obrzęku dziąseł. Żucie przynosi kotu chwilową ulgę. Jakie rasy psów mają jasnobrązowe oczy? 6 najlepszych ras psów z bursztynowymi oczami: Bluetick Coonhound. Jamnik. Pitbull Terrier. Chesapeake Bay Retriever. Wyżeł weimarski. Rhodesian Ridgeback. Dlaczego niektóre psy mają jasnobrązowe oczy? Wyższy poziom melaniny sprawia, że oczy stają się ciemniejsze. Ponieważ genetyka psów tak dobrze przenosi wysoki poziom melaniny, wiele ras Istnieje wiele ras o niebieskich oczach. Rasy te obejmują balijski, syjamski, perski, himalajski, jawajski i birmański. Poza tym Ragdolle mogą mieć również niebieskie oczy, ale nie jest to dla nich obowiązkowe. Co więcej, koty rasy Ojos Azules mają ciemną sierść i niebieskie oczy. Jak powszechne są niebieskie oczy u kotów? Strupki u kota. Ogólnie rzecz biorąc, strupki u kota to nagromadzenie zaschniętego wysięku, płynu surowiczego, ropy, krwi, komórek albo kumulacja łusek skórnych (łuski, w odróżnieniu od strupów, to skupiska złuszczonych fragmentów warstwy rogowej naskórka). W zależności od przyczyny powstawania, strupy mogą mieć różną barwę. Bikolor, arlekin, van i inne łaciate umaszczenia u kotów (umaszczenie z białym) Gdy na kocim ciele znajdują się białe łaty, mamy do czynienia z umaszczeniem łaciatym, zwanym inaczej umaszczeniem z białym. Wyróżniamy trzy główne rodzaje tego umaszczenia. Jeśli niemal całe kocie ciało jest białe, a kolor występuje jedynie na . Regularne badania i wizyty u weterynarzy są obowiązkiem każdego kociego opiekuna. Czy w profilaktykę zdrowotną kotów wchodzi również ich odrobaczanie? Na jakie pasożyty narażone są koty? Czy możemy je przed tym uchronić? Robaki u kota, czyli pasożyty wewnętrzne, mogą zaatakować organizm zarówno kotów wychodzących jak i niewychodzących. Te bywające na dworze obarczone są jednak znacznie większym ryzykiem. Posiadają one też niższą odporność, co dodatkowo pogłębia inwazję pasożytów. Pasożyty u kotów Robaki to nic innego jak pasożyty wewnętrzne występujące u zwierząt. Koty zazwyczaj są żywicielami pośrednimi pasożytów, które wyniszczają ich organizm i powodują wiele chorób. Wśród kotów domowych najczęstszymi pasożytami są glisty kocie (Toxocara cati), powodujące toksokarozę. Są to nicienie bytujące w jelicie cienkim kota. Dorosłe osobniki mają postać cienkiej, białej nici, wrzecionowato zakończonej. W późnym etapie zakażenia lub przy bardzo silnym ataku, kot wymiotuje lub oddaje kał z glistami, czasami osiągającymi po 10 cm, zawiniętych. Jest to pasożyt bardzo wyniszczający koci organizm. Tasiemce to kolejne pasożyty wewnętrzne bytujące w układzie pokarmowym kota. Do zarażenia dochodzi najczęściej poprzez zjedzenie żywiciela pośredniego, np. myszy, gady, płazy. Pchły oraz wszy również stanowią drogę pośrednią do zakażenia się tasiemcem. Tasiemiec składa się z członów, które kot wydala z kałem. Na sierści wokół odbytu i w okolicach krocza można zauważyć białe, milimetrowe elementy. Chudnięcie i apatia to ewidentne objawy tego pasożyta. Dodatkowo kot może posiadać tęgoryjce lub lamblie, jednak w Polsce są one stosunkowo rzadziej spotykane. Objawy robaków u kota Najczęstszym objawem zarobaczenia kota są widoczne trzecie powieki. Trzecia powieka u kota to pozostałość ewolucyjna, która nasuwa się samoistnie podczas snu czy mrugania. U zdrowego kota nie powinna być ona widoczna podczas otwartych oczu. Jest to pierwszy sygnał do przeprowadzania badań u lekarza weterynarii. Kolejnymi objawami, które wskazują na pasożyty u kota są: wymioty biegunki, luźniejsze lub częstsze oddawanie kału zmiana wyglądu kału, np. obecność śluzu krztuszenie się ślinienie osowiałość i zmiana zachowania ból brzucha pozycja bólowa częste lizanie okolic odbytu zmiana apetytu zmiana masy ciała szybsze męczenie się Pamiętajmy, że te objawy nie muszą występować u każdego kota i mogą się różnić w zależności od pasożyta. Już pojawienie się jednego objawu powinno zaniepokoić opiekuna. W przypadku pasożytów gnieżdżących się w płucach czy przechodzących przez układ oddechowy najczęstszym objawem jest kaszel, duszności i próby odkrztuszenia lub zwymiotowania. Badania kału w kierunku pasożytów płucnych przeprowadza się inną metodą, a na ich wyniki czeka się odrobinę dłużej. W późniejszych etapach zarobaczenia organizmu kota występuje już wydalanie robaków w wymiotach czy kale. Przyczyny zarobaczenia organizmu – robaki u kotów Na zakażenie najbardziej narażone są koty wychodzące samopas. Tutaj właściwie na każdym kroku czyha na nie niebezpieczeństwo pasożytów. Przy kocie wychodzącym samopas nie ma się żadnej kontroli, nie wiemy co zje, ani co i gdzie robi. Robaki może złapać podczas picia deszczówki, podczas kontaktów fizycznych z innymi kotami, zjadając popsute mięso oraz inne produkty ze śmietnika, wąchając kał, tarzając się w zanieczyszczonej ziemi, a przede wszystkim zjadając myszy, inne gryzonie, płazy, owady i ptaki. Właściwie wszystkie dzikie zwierzęta są żywicielami pośrednimi lub ostatecznymi pasożytów. Koty wychodzące na smyczy na pewno nie upoluje przy nas żadnego zwierzęcia, ale może złapać robaki poprzez kontakt z zakażoną wodą lub ziemią. Jednak nawet koty przebywające głównie w domu, tzw. koty niewychodzące, mogą mieć kontakt z pasożytami zewnętrznymi i wewnętrznymi. Najczęściej jest to związane z zanieczyszczonym jajami obuwiem opiekunów, obecnością pcheł, kontaktem z innymi zwierzętami wychodzącymi, zjedzeniem owadów czy robaczków, a także zjedzeniem produktów z różnymi stadiami rozwoju pasożytów. Głaskanie kotów nieumytymi rękoma prosto po przyjściu z dworu to również prosta droga do zakażenia pupila. Preparaty odrobaczające dla kotów Jak odrobaczyć kota? Istnieje kilka możliwości odrobaczania kotów. Są to tabletki, żele lub pasty odrobaczające i stale rosnące na popularności krople aplikowane na kark, tzw. spot-on. Tabletki odrobaczające dla kotów Podanie kotu tabletek na robaki wydaje się najcięższą metodą, ze względu na awersję kotów do wymuszonego połykania. Producenci oferują nawet specjalne podajniki do aplikowania tabletek, jednak nawet one nie dają gwarancji, że kot tabletkę połknie. Mruczki są mistrzami w przetrzymywaniu tabletek i czasami wyplują ją nawet po godzinie od teoretycznego podania. Tabletki na odrobaczanie może podać lekarz weterynarii. Pasty i żele odrobaczające Pasty odrobaczające są dosmaczane, więc większość kotów chętnie je zlizuje lub zje karmę z ich dodatkiem. Mogą one jednak obciążać żołądek kota, dlatego nie poleca się ich podawania kotom wrażliwym. Krople spot-on na pasożyty Preparat na odrobaczenie w formie spot-on jest najwygodniejszą z metod. Dopasowany do masy ciała kota oraz jego wieku pozwala na pozbycie się pasożytów bez niepotrzebnego, dodatkowego stresu dla kotów. Krople aplikuje się na kark, mniej więcej między łopatkami kota, tak aby nie mógł on do nich dosięgnąć językiem i tym samym je zlizać. Po podaniu kropli kot nie powinien mieć kontaktu z wodą, aby spot-on mógł się wchłonąć i zadziałać. Spot-on nie dociera bezpośrednio do żołądka czy innych części układu pokarmowego kota, nie drażni błon śluzowych i jest najdelikatniejszą z form, a tak samo skuteczną. Polecane są dla kotów wrażliwych. Bardzo ważne jest podawanie preparatów dopasowanych do gatunku, kot nie może dostać leków przeznaczonych dla psów. Złe dobranie leku na pasożyty może zabić zwierzę! Preparaty dla kota mają inny skład i substancję czynną, aniżeli te dla psów. Jeżeli w domu przebywa więcej zwierząt to należy odrobaczyć wszystkie w tym samym czasie, inaczej wykonywany zabieg nie będzie miał sensu. Pamiętajmy, że lek na pasożyty powinien być dopasowany do masy ciała kota, a jego podanie skonsultowane z lekarzem weterynarii. Jak często odrobaczać kota? Pytanie co ile odrobaczać koty spędza sen z powiek niejednemu opiekunowi. Zdania na ten temat są podzielone. W każdym przypadku zaleca się jednak wcześniejsze badanie kału zwierzęcia, ponieważ nie każdy preparat odrobaczający zadziała na wszystkie kocie pasożyty. Po otrzymaniu wyników lekarz weterynarii doradzi jak powinno przebiegać leczenie i ustali najlepszy lek na pasożyty dla kotów. Standardowo przyjmuje się, że koty wychodzące powinny mieć badany kał co około 3-4 miesiące, jeżeli są łowne to nawet częściej. Koty wychodzące właściwie zawsze co parę miesięcy cierpią na choroby pasożytnicze. I tutaj zapobiec można tylko stosując regularnie preparaty odrobaczające. W przypadku kotów niewychodzących nie ma konieczności tak częstych badań kału i odrobaczania. Zazwyczaj badania w kierunku pasożytów przeprowadza się co pół roku, do 8 miesięcy. Jeżeli w badaniach wyjdą robaki, można wprowadzić preparaty odrobaczające, jednak zazwyczaj nie jest to częściej niż raz na półtora roku. Kocięta można odrobaczać w wieku około 3-4 tygodni. Później powtórnie po 2 tygodniach. Należy pamiętać, że kot powinien być odrobaczony do tygodnia przed szczepieniem. Karolina Łuszczyk Przez aktualizacja dnia 18:57 1. Kot gryzie wszystko, co wpadnie mu w zęby Takie zachowanie kota może być sygnałem obrzęku dziąseł. Żucie przynosi kotu chwilową ulgę. Podrażnienie i stan zapalny dziąseł sugerują możliwe problemy zdrowotne w obszarze jamy ustnej, zatem konieczna jest wizyta u lekarza weterynarii. Problemy z zębami to bolączka ponad połowy dorosłych kotów i mogą nasilać się z wiekiem. ©Shutterstock Niektóre koty lubią doświadczać różnych tekstur w trakcie gryzienia – z myślą o tych zachowaniach kotów projektowane są gryzaki dla naszych ulubieńców, w które warto się w takiej sytuacji zaopatrzyć. Będą one też zadowolone z karmy, która łączy suche granulki z półwilgotnymi kawałkami, jak Purina ONE® Dual Nature. Taka karma ze zróżnicowanym granulatem, przyniesie im więcej satysfakcji z jedzenia. Uważaj na niektóre rośliny doniczkowe – szczególnie te cebulowe, fikusy i filodendrony, bo żucie ich liści i łodyg jest dla kota toksyczne. 2. Kot załatwia się poza kuwetą Jednym z najbardziej irytujących przejawów dziwnego kociego zachowania jest nagła niechęć do korzystania z kuwety. Takie zachowanie może mieć wiele przyczyn. Jedną z dość częstych jest zbyt rzadko wymieniany żwirek, (który brzydko pachnie dla kota), zbyt mała ilość żwirku lub zmiana żwirku na taki, który kotu nie odpowiada. ©Shutterstock Załatwianie się poza kuwetą może być także sygnałem tego, że kot ma problem zdrowotny. Dotyczy to zarówno zaparć, jak i problemów układu wydalniczego czy moczowego. Zarówno zatrzymanie oddawania moczu jak kału, jest dla kota bardzo niebezpieczne i stresujące, dlatego w takiej sytuacji natychmiast zabierz kota do lekarza weterynarii. 3. Kot kradnie wodę z Twojej szklanki Koty słabo komunikują potrzebę picia. Często chętniej piją wodę z innych źródeł niż dla nich przygotujemy, dlatego bądźmy czujni na wysyłane przez nie sygnały. Zawsze warto kotu podać drugą miseczkę z wodą, w innym punkcie niż podajemy mu jedzenie. ©Shutterstock Żywienie mieszane – czyli dawanie kotu zarówno karmy suchej, jak i mokrej – jest łatwym i naturalnym sposobem na dostarczanie wody z pokarmem kotu. Jeśli kot jest już karmiony w sposób mieszany, możesz zwrócić uwagę na to, by zwiększyć ilość mokrego pokarmu i zredukować ilość suchego albo dodać nieco wody do mokrej części pożywienia. Jedna saszetka mokrego jedzenia, jak Purina® ONE® Sterilcat dostarcza około 50 ml wody, czyli mniej więcej tyle ile kot potrzebuje na 1 kg swojej masy ciała. Niektóre koty lubią odkrywać wodę w nowych miejscach. Spróbuj ustawić kilka miseczek z wodą w różnych częściach mieszkania i sprawdzaj, czy kot z nich korzysta. Jeśli zatem kot pije intensywnie przez kilka dni i widzisz, że zmiana jego diety nie pomaga, koniecznie odwiedź lekarza weterynarii gdyż zwiększone pobranie wody charakteryzuje choroby układu wydalniczego i cukrzycę. 4. Kot nie chce jeść Kot nie może głodować. Z natury koty podjadają w małych posiłkach co parę godzin, dlatego warto zostawić im dostęp do odmierzonej porcji dziennej pokarmu w misce. Jeżeli kot nie je przynajmniej połowy dziennej porcji przez dwa dni z rzędu, mamy prawo się zaniepokoić. Przyczyną może być nieświeży lub zeschnięty pokarm – także karmę suchą należy nakładać w mniejszych porcjach i częściej. Może też oczywiście po prostu kotu nie smakować, lub przyczyniać się do niestrawności i nasz kot będzie takiego jedzenia unikał. Powodem braku apetytu może być też po prostu znudzenie dotychczasową karmą. Podawanie karm z mieszanym granulatem oraz urozmaicanie dziennej porcji saszetką mokrego pokarmu, pozwala spełnić kocią potrzebę na codzienne zmiany w menu. Żywienie mieszane nie tylko wspiera odpowiednie nawodnienie kociego organizmu, ale dostarcza odpowiedniej tekstury i zróżnicowanych smaków. Jeśli dotąd nie mieszałeś suchego i mokrego pokarmu, spróbuj tej metody! Więcej informacji na jej temat znajdziesz pod następującym linkiem: żywienie łączone. Jeśli kot je poniżej 1/3 dziennej porcji przez okres dłuższy niż 48 godzin, udaj się niezwłocznie do lecznicy weterynaryjnej. 5. Kot przybrał ostatnio na wadze Jeśli kot jest wykastrowany lub wysterylizowany, ma tendencję do przejadania się. Jeśli nie będziemy kontrolować podawanych mu porcji doprowadzi to do przybrania na wadze. Zastanów się, czy obecny sposób żywienia jest optymalny. Sucha karma jest bardziej kaloryczna niż mokra, dlatego wybierz karmę taką jak Purina ONE® Sterilcat z odpowiednio wysokim poziomem białka i niskim tłuszczu oraz postaraj się część dziennej porcji zapewnić pokarmem mokrym. U przeciętnej wielkości kota porcja karmy suchej robi się malutka - jeśli dajemy jedną saszetkę mokrą dziennie to porcja karmy suchej wynosi około 40g, a jeśli dwie saszetki to nawet połowę tego. Pamiętaj że karma sucha to koncentrat, dlatego zawsze należy jej podawać około 3 razy mniej niż karmy mokrej. 6. Kot wymiotuje częściej niż zazwyczaj Koty mogą zwracać z wielu powodów. W przypadku kotów średnio/długowłosych i mocno wylizujących się, często przyczyną są zalegające włosy w przewodzie pokarmowym. Jeśli nie czeszesz kota lub robisz to rzadko, zwiększ częstotliwość tych zabiegów pielęgnacyjnych. Większość kotów to uwielbia! Wymioty mogą być bowiem sygnałem obecności kulek sierści (bezoarów). Może warto również zmienić karmę odkłaczającą? Przykładem takiej karmy jest Purina ONE® Coat&Hairball, która dzięki zawartości kompozycji specjalnego włókna pomaga zminimalizować tworzenie się kul włosowych. Niektóre koty jedzą też zbyt łapczywie, i gdy mają dostęp do zbyt dużej porcji jedzenia, ich brzuch wyrzuca nadmiar pokarmu w proteście. Zobacz czy nie warto podzielić posiłków na mniejsze porcje, gdyż częste wymiotowanie nie jest dla kota dobre i wpływa niekorzystnie na stan zębów. Wymioty powodują też wydalanie wody, dlatego dodanie większej ilości mokrej karmy do codziennej diety i zachęcenie kota do konsumpcji wody, pomoże w utrzymaniu odpowiedniego nawodnienia. Uporczywe wymioty mogą świadczyć o wielu chorobach, dlatego nie należy ich bagatelizować (mogą świadczyć o zakażeniu pasożytami, objawami infekcji, alergii, chorób wątroby, nerek czy zapalenia przewodu pokarmowego). Jeśli Twój kot wymiotuje regularnie po każdym posiłku lub częściej niż raz dziennie , skonsultuj się niezwłocznie z lekarzem weterynarii. Nadciśnienie u kota Nadciśnienie tętnicze krwi u ludzi zwykle kojarzy się nam z chorobami serca. Jego występowania wiążemy też z nadmiernym stresem, niewłaściwą dietą, stosowaniem używek, otyłością itp. Faktem jest jednak, że i zwierzęta często dotyka ta „przypadłość”. Sprawa dziwna, tym bardziej, że przecież ani koty ani psy nie palą papierosów, nie stosują w nadmiarze używek w postaci kawy czy alkoholu, poziom stresu związany z przeżyciem jest relatywnie niższy, a i otyłość dotyka je stosunkowo rzadziej niż ludzi. Dlaczego więc nadciśnienie dość często diagnozowane jest u kotów, zwłaszcza tych starszych? Jakim chorobom towarzyszy i jak radzić sobie ze byt wysokim ciśnieniem krwi u kotów? Na te pytania odpowiadam w poniższym opracowaniu. Dowiesz się też: Jak zmierzyć ciśnienie u kota. Jakie są najczęstsze przyczyny nadciśnienia tętniczego u kotów. Jak leczy się nadciśnienie u kota. Ciśnienie tętnicze krwiJak zmierzyć ciśnienie u kota?Metody bezpośrednieMetody pośrednie mierzenia ciśnieniaJak wygląda wykonanie pomiaru ciśnienia krwi w gabinecie?Co to jest nadciśnienie u kota?Nadciśnienie tętnicze u kotówNajczęstsze przyczyny nadciśnienia u kotówKonsekwencje kliniczne i objawy nadciśnienia u kotaPostępująca przewlekła choroba nerekPowikłania w układzie neurologiczneWskazania do badania ciśnienia u kotówKiedy zalecam wykonanie pomiaru ciśnienia krwi u kota?Nadciśnienie u kota leczenieKiedy leczyć nadciśnienie u kota?Nadciśnienie u kota lekiNadciśnienie u kota dietaRokowanie Ciśnienie tętnicze krwi Ciśnienie tętnicze krwi to jest nic innego, jak siła, wywierana przez krew na ścianę tętnic, mierzona w czasie skurczu i rozkurczu serca. W momencie skurczu serca, gdy objętość krwi wypychana jest na obwód ciała, ciśnienie krwi jest najwyższe, natomiast w czasie rozkurczu – najniższe. Prawidłowa wartość ciśnienia u zdrowych kotów to 120/80 mmHg. Po co nam ta wiedza? Pomiar ciśnienia krwi w warunkach gabinetowych jest badaniem ważnym, zwłaszcza przy występowaniu innych jednostek chorobowych u kota. Gdy ciśnienie krwi z jakichś przyczyn wzrasta powyżej wartości referencyjnych i utrzymuje się na tym poziomie przez dłuższy czas, oznacza to, że w organizmie zachodzą szkodliwe procesy, z którymi nie do końca potrafi sobie on poradzić. Autoregulacja poziomu ciśnienia krwi jest obwarowana przez szereg mechanizmów, które odpowiedzialne są za utrzymywanie prawidłowych jego wartości. Jeśli więc pojawia się hipertensja, jest ona w większości przypadków oznaką jakiejś dysfunkcji. Jak zmierzyć ciśnienie u kota? Ciśnienie u kotów mierzy się za pomocą metod bezpośrednich i pośrednich. Metody bezpośrednie Tak zwane metody bezpośrednie (wewnątrznaczyniowe) pomiaru ciśnienia stanowią „złoty standard”, jednak ze względu na inwazyjność ich zastosowanie jest dużo rzadsze. Pomiar dokonywany jest za pomocą umieszczonego w tętnicy udowej cewnika tętniczego. Metody pośrednie mierzenia ciśnienia Metody pośrednie są: łatwiejsze do zastosowania, niewymagające sedacji, mniej stresujące dla pacjentów, prostsze technicznie. Polegają one na założeniu na kończynę lub ogon zwierzęcia nadmuchiwanego mankietu, który następnie napełnia się powietrzem do momentu uzyskania ciśnienia przewyższającego ciśnienie skurczowe. Powoduje to zaciśnięcie się tętnicy leżącej bezpośrednio pod rękawem. Następnie wraz ze stopniowym uchodzeniem powietrza z mankietu wykrywane są zmiany w wartościach ciśnienia. W zależności od techniki pomiaru otrzymywane są wartości: skurczowego, rozkurczowego, średniego ciśnienia krwi. Do metod pośredniego pomiaru ciśnienia krwi należą: Osłuchiwanie Technika ta – powszechnie stosowana u ludzi, u zwierząt jest dość trudna do przeprowadzenia… Z racji dostępności innych, łatwiejszych i czulszych sposobów – dość rzadko stosowana. Polega na umieszczeniu stetoskopu nad tętnicą tuż za mankietem i wysłuchiwaniu odgłosów towarzyszących spadkowi ciśnienia. Doppler ultradźwiękowy Metoda ta ocenia przepływ krwi jako zmianę w częstotliwości odbijanych dźwięków, związaną z ruchem przesuwających się krwinek czerwonych. Pomiar ten wykonywany jest zwykle na przedniej kończynie lub ogonie zwierzęcia, jednak można go również przeprowadzać na kończynach tylnych. Z reguły jednak spokojne koty najbardziej tolerują obecność zaciskającego się mankietu na przedniej łapie, a co za tym idzie – badanie jest łatwiejsze i szybsze. Pomimo, iż dzięki zastosowaniu tej techniki otrzymujemy jedynie wartość skurczową ciśnienia krwi, to jednak jest to metoda preferowana u kotów. Brak wartości rozkurczowego ciśnienia krwi w większości przypadków nie ma znaczenia klinicznego, a czułość metody dopplerowskiego przepływu krwi zapewnia dużą wartość diagnostyczną. Na poniższym wideo możesz zobaczyć jak mierzy się ciśnienie skurczowe za pomocą dopplera ultradźwiękowego Oscylometria Urządzenia wykorzystujące tę technikę wykrywają wahania ciśnienia, wynikające z uciśnięcia tętnicy przez mankiet. Do niedawna tradycyjne techniki oscylometryczne pomiaru ciśnienia u kotów były uważane za mniej wiarygodne i charakteryzowały się niską dokładnością, co wymuszało konieczność zwiększenia ilości pomiarów podczas jednego badania oraz uśrednianie otrzymanych wyników. Wprowadzenie najnowszych technik oscylometrii o wysokiej rozdzielczości pozwoliło zminimalizować wiele problemów związanych z tradycyjnymi metodami. Przy zastosowaniu oscylometrii otrzymujemy wartość ciśnienia skurczowego, rozkurczowego oraz wartość średnią. W przypadku tej metody mankiet zakłada się na nasadę ogona, ponieważ jest to miejsce najłatwiejsze do przeprowadzenia pomiaru i w najmniejszym stopniu generujące zafałszowania (chociażby ze względu na ruch zwierzęcia). U niektórych kotów – jeśli są one spokojne i niezbyt ruchliwe, możliwe jest umieszczenie rękawa na przedniej łapce, tuż poniżej łokcia. Metody fotopletyzmograficzne Urządzenie, które mierzy objętość krwi tętniczej poprzez osłabienie promieniowania podczerwonego. Jak wygląda wykonanie pomiaru ciśnienia krwi w gabinecie? Pomiar ciśnienia krwi z gabinecie Niezależnie od zastosowanej metody pomiaru niezbędne jest zapewnienie optymalnych warunków przeprowadzenia badania. Koty są pacjentami trudnymi, a żeby otrzymane wyniki miały wartość diagnostyczną, powinny być powtarzalne. Jest to nie lada wyzwanie w przypadku silnie zestresowanych, wyrywających się i mruczących pacjentów. Dlatego też olbrzymi nacisk kładzie się na zapewnienie najbardziej optymalnego środowiska wykonania pomiaru. Zminimalizowanie czynników zewnętrznych, wpływających na wyniki, takich jak hałas, pośpiech, zbyt duża ilość osób, obecność innych pacjentów (w tym psów!) zasadniczo zwiększa wiarygodność i dokładność otrzymanych wyników. W przypadku badania kocich pacjentów zalecane są następujące procedury: Zapewnienie spokojnego i cichego pomieszczenia (z dala od innych zwierząt), ostrych, nieprzyjemnych zapachów, z jak najmniejszą liczbą personelu towarzyszącego. Kociak może przebywać w swoim własnym transporterze, na swoim kocyku, często zachęcam właścicieli do wcześniejszego użycia feromonów kocich (Feliway). Ważna jest aklimatyzacja. Przed przystąpieniem do badania warto zachęcić kota do zapoznania się z otoczeniem. Pacjent powinien spędzić w gabinecie 10-15 minut zanim rozpocznie się badanie, powinien również mieć szansę zapoznać się z otoczeniem oraz osobami w nim przebywającymi. Jeśli jest zestresowany i boi się wyjść samodzielnie ze swojego legowiska, nie należy wyciągać go z niego na siłę. Jeśli podczas wizyty będą z pacjentem przeprowadzane jeszcze jakieś inne czynności (np. pomiar temperatury ciała, pobranie krwi do badań itp.), zawsze należy rozpocząć od pomiaru ciśnienia. Późniejsze manipulacje na pewno zdenerwują futrzaka, co odbije się na zawyżonych pomiarach ciśnienia krwi. Personel. Bagatelizowana, acz szalenie stresująca dla naszego podopiecznego jest obecność innych osób w gabinecie. Pomiaru powinna dokonywać osoba uczestnicząca w aklimatyzacji, a przy badaniu kojący wpływ na badanego pacjenta ma jego właściciel. Zbytnia ilość obcych dla kota osób jedynie zwiększy u niego stres. Poskromienie asertywnego pacjenta. Dopuszczalne jedynie delikatne przytrzymywanie, bez potęgowania dodatkowego strachu. Jeśli kociak podczas unieruchamiania coraz bardziej się wyrywa i staje się niespojony, należy na chwilę zaprzestać badania i powrócić do niego w momencie, gdy kocie emocje trochę opadną. Dobrym sposobem jest wykonanie badania u kota znajdującego się w transporterze. Ułożenie pacjenta. Idealnie by było, gdyby futrzak przez cały okres badania zachował tę samą pozycję ciała. Powinien on ułożyć się w wygodnej dla siebie pozycji i pozostawać w niej w miarę możliwości zrelaksowany. Nie powinno się wymuszać pozycji bocznej. Poruszanie się kota, kręcenie, trzepanie łapką (tak niektórzy pacjenci próbują zrzucić niewygodny mankiet) wydłuża niepotrzebnie badanie i zafałszowuje jego wyniki. Wybór mankietu i miejsca wykonania pomiaru. Prawidłowa szerokość mankietu wynosi 30-40% obwodu miejsca, na które jest on zakładany (najczęściej kończyna przednia, nasada ogona, czasem kończyna tylna). Pomiar ciśnienia krwi. Przed przystąpieniem do właściwego pomiaru warto kilka razy napompować mankiet, by przyzwyczaić kota do dziwnego uczucia ściskania łapki czy ogona. Następnie należy zarejestrować 5-7 powtarzalnych pomiarów, oddzielonych od siebie 30-sekundowymi przerwami (pierwszy pomiar zwykle jest odrzucany) oraz obliczyć z nich średnią arytmetyczną. Wyniki wraz z uwagami dotyczącymi otoczenia, rozmiaru mankietu i jego umiejscawiania oraz pozycji ciała zwierzęcia zapisuje się w specjalnych formularzach. Jak wspomniałam wcześniej, optymalne ciśnienie u zdrowego kota wynosi 120/80 mmHg. Przy zastosowaniu metody oscylacyjnej wartość ta waha się od 123-125/86-88 mmHg, a w przypadku metody dopplerowskiej maksymalne ciśnienie skurczowe wynosi 118-120 mmHg. Jednakże w związku z silnym stresem u kotów, w rzeczywistości – w warunkach gabinetowych – te wartości mogą być dużo wyższe, dochodząc nawet do 160-170/100 mmHg. Zdarza się, że u bardzo pobudzonych zdrowych kotów ciśnienie osiąga wartość 180/120 mmHg. Co to jest nadciśnienie u kota? Kiedy więc mamy do czynienia z nadciśnieniem u kotów? Gdy ciśnienie skurczowe przekracza 190 mmHg, a rozkurczowe 120 mmHg. U pacjentów z tzw. „szarej strefy”, u których uzyskuje się pomiary rzędu 160-190/100-120 mmHg można dopatrywać się podwyższonego ciśnienia, jeśli występują u nich objawy towarzyszące. W razie wątpliwości należy wykonać kontrolny pomiar ciśnienia po 7-14 dniach od wizyty. Nadciśnienie tętnicze u kotów Nadciśnienie tętnicze wynika ze zwiększonej pojemności minutowej serca i /lub zwiększonego oporu naczyniowego. Co to oznacza? Że objętość krwi wypompowywana przez serce w ciągu jednej minuty i/lub opór stawiany krążącej krwi przez ściany naczyń są większe, niż w warunkach fizjologicznych. Stawia to serce przed koniecznością generowania większej pracy, a także uruchamia pewne mechanizmy kompensacyjne, mające na celu ograniczenie szkodliwych skutków takiego stanu. Wysokie ciśnienie najczęściej stwierdzane jest u kotów w starszym wieku (około 10-15 lat) oraz u pacjentów cierpiących na przewlekłą niewydolność nerek lub nadczynność tarczycy. Z reguły pojawia się wtórnie do pierwotnej choroby. O nadciśnieniu u kotów mówimy więc, gdy pomiary ciśnienia krwi pokazują stałe podniesienie wartości ciśnienia skurczowego powyżej normy fizjologicznej. Zdarza się, że u zupełnie zdrowych kotów ciśnienie osiąga wartości przekraczające wartości fizjologiczne, zwłaszcza u tych starszych pacjentów. Jednak nie wyjaśniono jak dotąd, dlaczego tak się dzieje… Faktem jest, że nadciśnienie tętnicze u kotów może być zarówno przyczyną, jak i skutkiem powstawania wielu stanów chorobowych. Nierozpoznane na czas może znacznie ograniczyć efektywność leczenia choroby podstawowej oraz doprowadzić do nieodwracalnych zmian narządowych. Najczęstsze przyczyny nadciśnienia u kotów Nadciśnienie pierwotne (czyli takie bez uchwytnej przyczyny) u kotów występuje rzadko. U zdecydowanej większości pacjentów towarzyszy ono chorobie podstawowej, która predysponuje do takiego stanu. Najczęściej jest to: Nadczynność tarczycy. Jedna z najczęstszych przyczyn powstawania stanów nadciśnieniowych u kotów (aż około 87% przypadków). W jej przebiegu dochodzi do wzrostu kurczliwości mięśnia sercowego i zwiększenia pojemności wyrzutowej serca, a co za tym idzie – zwiększenia ciśnienia tętniczego. Niewydolność nerek. Druga (co do częstości) przyczyna nadciśnienia u kotów, występująca u 61% pacjentów. Jednym z ważniejszych mechanizmów wywołujących stan nadciśnienia jest wzrost oporu naczyniowego, będący skutkiem zmian kompensacyjnych, zachodzących w nerkach (zwężenie naczyń krwionośnych, retencja wody i sodu). Nadczynność kory nadnerczy. U kotów relatywnie rzadziej spotykana niż u psów. Na skutek nadmiernego wydzielania glikokortykosteroidów dochodzi do zwiększonego wydzielania katecholamin, a to z kolei uruchamia kaskadę hormonalną. W efekcie dochodzi do rozwoju nadciśnienia. Inne jednostki chorobowe, w przebiegu których dochodzi do zwiększenia ciśnienia tętniczego krwi u kotów to: cukrzyca, akromegalia, guz chromochłonny. Jak widać, wysokie ciśnienie tętnicze u kota nie jest zwykle stanem, które pojawia się „znikąd”. U niewielkiego procenta naszych kocich pacjentów rzeczywiście ma charakter idiopatyczny i po wykluczeniu ewentualnych chorób ogólnoustrojowych stwierdza się jego pierwotne tło. U większości kotów z reguły jednak nadciśnienie towarzyszy innym chorobom. Niezmiernie istotne jest, by w przypadku zdiagnozowania jakiejkolwiek z powyższych chorób, wykonać badanie tętniczego ciśnienia krwi i odpowiednio wspomóc terapię podstawową. To przyczyni się nie tylko do lepszych efektów leczenia, polepszenia samopoczucia kota, ale i zminimalizuje ryzyko rozwinięcia się groźnych powikłań narządowych. Konsekwencje kliniczne i objawy nadciśnienia u kota Apatia i szybkie męczenie się mogą wskazywać na nadciśnienie u kota” src=”https://cowsierscipiszczy. Pl/wp-content/uploads/2017/02/nadcisnienie-kota-objawy. Jpg” alt=”apatia i szybkie męczenie się mogą wskazywać na nadciśnienie u kota” width=”800″ height=”566″ data-wp-pid=”3689″ /> apatia i szybkie męczenie się mogą wskazywać na nadciśnienie u kota Postępująca przewlekła choroba nerek Wiemy już, że w przebiegu niewydolności nerek często dochodzi do nadciśnienia. Jednakże może być także odwrotnie. Na skutek permanentnego podwyższenia ciśnienia skurczowego powyżej 160 mmHg dochodzi do uszkodzenia kłębuszków nerkowych oraz zmniejszenia liczby czynnych nefronów. W moczu pojawia się białko, a we krwi wzrasta poziom mocznika oraz kreatyniny. Klinicznie kot pokazuje objawy zwiększonego pragnienia oraz wielomoczu. Na skutek podwyższenia parametrów nerkowych u kota dochodzi do spadku apetytu, czemu towarzyszy apatia. Mogą pojawić się wymioty u kota. Powikłania w układzie sercowo-naczyniowym. W przebiegu utrwalonego nadciśnienia dochodzi do kompensacyjnego przerostu mięśnia lewej komory. Serce próbuje zaadaptować się do warunków zwiększonego ciśnienia, ulegając hipertrofii, co jednak skutkuje: zmniejszeniem objętości wyrzutowej, możliwymi zaburzeniami rytmu serca, spadkiem wydolności serca. Właściciel obserwuje u swojego kota: apatię, spadek apetytu, męczliwość, może pojawić się duszność lub inne objawy niewydolności serca. Retinopatie Jeden z najwcześniej stwierdzanych objawów nadciśnienia i najczęstszy w związku z tym motyw konsultacji. Przewlekłe nadciśnienie może doprowadzić do uszkodzenia oczu – widoczne mogą być: wylewy krwi do siatkówki, ciała szklistego albo komory przedniej oka, odklejenie i zanik siatkówki, obrzęk siatkówki, zapalenie okolic naczyń krwionośnych, poskręcanie naczyń siatkówki, jaskra. Najczęściej obserwowanym przez właściciela objawem jest nagła utrata wzroku (związana z wylewem krwi do siatkówki i jej odklejeniem). Powikłania neurologiczne Gdy mechanizmy autoregulacyjne organizmu nie są w stanie sprostać skutkom przewlekle podwyższonego ciśnienia krwi, może dojść do krwotoku naczyniowo-mózgowego lub obrzęku mózgu. W takich sytuacjach pojawiają się objawy neurologiczne, jak: skręt głowy, depresja, drgawki, napieranie głową na przeszkody itp. Objawy takie pojawiają się najczęściej u kotów z ciśnieniem skurczowym przewyższającym 300 mmHg. Długotrwałe nadciśnienie wpływa na stan naczyń krwionośnych, i o ile te większe – duże i grube tętnice – jeszcze sobie z nim jakoś „radzą”, o tyle te najdrobniejsze – naczynia włosowate – ulegają zniszczeniu. Dlatego właśnie zmiany najczęściej dotyczą narządów zaopatrywanych przez obfitą sieć naczyń włosowatych: nerki, oczy, mózg. Wskazania do badania ciśnienia u kotów Nadciśnienie tętnicze u kotów oraz wszelkie sytuacje kliniczne, które mu towarzyszą stanowią pewnego rodzaju błędne koło patofizjologiczne. Zaistnienie jednego z tych stanów może prowadzić do pojawienia się kolejnego, co w efekcie skutkuje poważnymi zmianami narządowymi i/lub układowymi. Dlatego pomiar ciśnienia krwi powinien być standardową i szeroko dostępną metodą diagnostyczną, znajdującą zastosowanie zwłaszcza u pacjentów predysponowanych do pojawienia się nadciśnienia. Kiedy zalecam wykonanie pomiaru ciśnienia krwi u kota? Kiedy warto wykonać pomiar ciśnienia krwi u kota? Z całą pewnością najlepiej jest zdiagnozować nadciśnienie, zanim jeszcze pojawią się objawy ogólnoustrojowe, czyli kontrolne pomiary ciśnienia krwi przeprowadzać u kotów z grupy ryzyka: U wszystkich pacjentów z chorobami ogólnoustrojowymi, takimi jak: niewydolność nerek, nadczynność tarczycy, nadczynność kory nadnerczy, guz chromochłonny, cukrzyca, choroby serca, choroby oczu: silne osłabienie widzenia, krwotok do przedniej komory oka, odklejenie siatkówki, jaskra. U kotów starszych (powyżej 10-go roku życia). U kotów otyłych. Rutynowe badanie ciśnienia krwi powinno być również przeprowadzane u pacjentów, u których stwierdza się następujące objawy kliniczne: objawy neurologiczne: drgawki, dreszcze, zawroty, dezorientacja, oczopląs, kręcenie w kółko, napieranie głową na przeszkody, silne osłabienie, znaczny spadek aktywności kociaka, krwawienie z nosa, mocno zaczerwienione i gorące uszy (bez uchwytnej przyczyny), wylewy krwawe, krwawienia, krew w moczu, pękanie naczyń i wylewy krwi do oka, nienaturalne podniecenie, wydawanie dziwnych odgłosów, świadczących o pobudzeniu, duszności, szybkie męczenie się. Wskazaniem do pomiaru ciśnienia krwi są także wszelkie zabiegi chirurgiczne wykonywane w znieczuleniu. Monitoring polega na okresowym (co kilka minut) pomiarze ciśnienia i zapisywaniu otrzymanych wartości. Monitoring ciśnienia krwi u kota Zawsze po stwierdzeniu nadciśnienia u kotów należy dążyć do ustalenia przyczyny jego występowania. Jeśli jest to choroba ogólnoustrojowa, leczenie nadciśnienia u kota powinno przebiegać dwutorowo: Terapia choroby podstawowej (np. nadczynności tarczycy). Leczenie nadciśnienia. Należy regularnie kontrolować ciśnienie krwi, ponieważ często po okiełznaniu choroby wywołującej, ciśnienie normalizuje się. W przypadku niemożności zidentyfikowania przyczyny nadciśnienia, wprowadza się terapię objawową. Kiedy leczyć nadciśnienie u kota? U każdego kota ciśnieniem skurczowym > 200 mmHg lub rozkurczowym > 120 mmHg, niezależnie od objawów klinicznych. U kotów z ciśnieniem krwi przekraczającym 160/100 mmHg, u których występują nieprawidłowości (np. zmiany w siatkówce, przewlekła choroba nerek), które mogą być wywołane lub nasilane przez utrzymujące się nadciśnienie tętnicze. Kontrowersje nadal dotyczą tzw. szarej strefy – czyli koty, u których ciśnienie jest umiarkowanie podwyższone (> 160/100 mmHg), ale nie występują objawy kliniczne związane z nadciśnieniem ogólnoustrojowym. Niektórzy lekarze wprowadzają wtedy leczenie, inni jeszcze nie. Koty bez objawów klinicznych i delikatnie podwyższonym ciśnieniem (120-160/80-100 mmHg) nie wymagają leczenia. Nadciśnienie u kota leki Farmakologiczne leczenie nadciśnienia u kota Zasadniczym celem leczenia farmakologicznego jest zminimalizowanie ryzyka komplikacji narządowych, ograniczenie szkodliwego wpływu mechanizmów adaptacyjnych i – w miarę możliwości – wycofanie zmian zaistniałych wskutek działania nadciśnienia. U kotów stosowane są następujące grupy leków: Inhibitory konwertazy angiotensyny (benazepryl, enalapryl). Powodują rozszerzenie naczyń obwodowych oraz wzrost wydalania sodu i wody z organizmu, zmniejszając w ten sposób opór obwodowy. Antagoniści wapnia (amlodypina) – powodują obniżenie całkowitego oporu obwodowego, a amlodypina jest skuteczna jako pojedynczy lek u kotów. Jest ona lekiem z wyboru stosowanym u kotów (z dodatkiem benazeprilu, jeśłi występuje choroba nerek). Beta-blokery (atenolol). Nasilają działanie obniżające ciśnienie, poprzez zmniejszenie pojemności minutowej serca oraz uwalnianie reniny. Stosowanie atenololu jest wskazane w nadczynności tarczycy u kotów oraz w nadciśnieniu pochodzenia nerkowego. Antagoniści aldosteronu (spironolakton) – lek moczopędny oszczędzający potas. Alfa-blokery (prazosyna) – stosowane w celu rozszerzenia naczyń obwodowych. Diuretyki tiazydowe (hydrochlorotiazyd) – zmniejszają objętość minutową serca oraz opór naczyniowy. Często podawane jako leki pierwszego rzutu u ludzi, natomiast u zwierząt mogą powodować poważne obniżenie stężenia potasu w surowicy. Diuretyki pętlowe (furosemid) – leki moczopędne, przeciwdziałają zatrzymywaniu wody i sodu w organizmie. Furosemid zalecany jest u pacjentów z upośledzoną czynnością nerek. Leczenie nadciśnienia u kota nie należy do najłatwiejszych. Czasami odpowiedni efekt uzyskuje się dopiero po ustaleniu optymalnej dawki, czy wprowadzeniu nowych leków. Nadciśnienie związane z chorobą nerek często wymaga dożywotniego podawania medykamentów, z kolei to występujące przy nadczynności tarczycy lub nadczynności kory nadnerczy może ustąpić w ciągu 1-3 miesięcy przy skutecznym leczeniu przyczynowym. Należy pamiętać o skutkach ubocznych podawania leków, zwłaszcza moczopędnych. Możliwe jest odwodnienie, spadek ciśnienia krwi poniżej norm fizjologicznych, a także pogłębienie mocznicy. W przypadku długotrwałego podawania diuretyków pętlowych może wystąpić hypokaliemia (spadek poziomu potasu), dlatego też u wszystkich kotów z przewlekłą choroba nerek należy regularnie kontrolować stężenie potasu i kreatyniny w surowicy. Odpowiedni dobór leków i staranne opracowanie dawek zwykle zapewniają osiągnięcia ciśnienia skurczowego do 180/120 mmHg. Tacy pacjenci powinni być często i skrupulatnie monitorowani, a leczenie przeciwnadciśnieniowe zwykle stosuje się już do końca życia pacjenta. Podsumowanie Wysokie ciśnienie u kota może być objawem poważnej choroby Nadciśnienie tętnicze jest dość częstym problemem klinicznym, stwierdzanym zwłaszcza u kotów starszych, jednak często jeszcze bagatelizowanym. Znajomość objawów towarzyszących nadciśnieniu, jego szybkie zdiagnozowanie i wprowadzenie odpowiedniego leczenia nie tylko znacznie poprawia terapię choroby pierwotnej, ale także zmniejsza ryzyko powikłań narządowych. Mam nadzieję, że po przeczytaniu tego artykułu wiesz już jak zmierzyć ciśnienie u kota, jakie są najczęstsze przyczyny nadciśnienia tętniczego u kotów i jak leczy się nadciśnienie. Jeśli chcesz dowiedzieć się więcej na temat objawów, profilaktyki i karmy dla kotów z nadciśnieniem opublikuj teraz pytanie pod artykułem – odpowiem tak szybko jak to możliwe. Agata KufelTen tekst przeczytasz w 2 minutyGdy kot „płacze”, nie wystarczy go przytulić – łzawiące oczy mogą być objawem shutterstockZauważyłeś, że twojemu kotu łzawią oczy? Uważaj – to wcale nie jest oznaka wzruszenia. Gdy w kocich oczach zbierają się łzy, to przeważnie znak, że coś mu dolega. Sprawdź, co może być kotu łzawią oczy? Wbrew temu, co sądzą niektórzy ludzie, koty nie płaczą w taki sposób jak my – łzy w ich oczach nie są wyrazem wzruszenia czy smutku. Mogą za to świadczyć o problemach zdrowotnych, więc z pewnością nie należy ich lekceważyć. U zdrowego kota łzy nawilżające powierzchnię oka, w naturalny sposób spływają do nosa. Gdy kocie oczy stają się wyraźnie mokre, należy podejrzewać, że została zachwiana równowaga w układzie i doszło do zablokowania drogi odpływu łez. Przyczyną może być infekcja, obrzęk, a w przypadku niektórych ras – także specyficzna budowa głowy kota. Tendencja do zwiększonego łzawienia często występuje u persów i kotów egzotycznych ze względu na ich spłaszczony kształt pyszczka. Z drugiej strony mokre oczy mogą być spowodowane nadmierną produkcją łez, która została pobudzona np. przez jakiś czynnik drażniący. Koci „płacz” może świadczyć o alergii, zaprószeniu oka (lub oczu), albo podrażnieniu np. włosem lub paprochem, który utknął pod powieką. Łzawienie jest też objawem towarzyszącym przy niektórych infekcjach. Jeśli twój kot nie ma wrodzonej skłonności do mokrych oczu, nagłe pojawienie się wyciekających łez powinno cię skłonić do jak najszybszej wizyty u weterynarza. Twoją czujność powinny też wzbudzić takie symptomy, jak tarcie oczu łapką, zaczerwienienie oczu, czy wydzielina w kącikach. Jak leczyć mokre oczy? Wszystko zależy od przyczyny dla której naszemu kotu łzawią oczy. Jeśli łzy pojawiły się wskutek utknięcia ciała obcego, specjalista usunie drażniący czynnik. Gdy zostanie zdiagnozowana choroba, np. infekcja górnych dróg oddechowych, konieczne będzie podawanie leków – w niektórych przypadkach również kropli bądź maści do oczu (w zależności od tego, co przepisze weterynarz). Zakraplając kocie oczy, trzeba zwracać uwagę, by końcówka zakraplacza nie miała kontaktu z powierzchnią oka. Warto też każdorazowo nagrodzić pupila po udanym podaniu leku, by nie miał negatywnych skojarzeń. Zapewnij też choremu kotu spokój, by mógł jak najszybciej wrócić do się tym artykułem: Joanna Chabora CZYTAJ BIO AUTORA Przeczytanie tego artykułu zajmie Ci: 5 min. Człowiek nie wyobraża sobie raczej świata, w którym nie może obejrzeć ulubionego serialu, albo meczu, swobodnie przejść przez ulicę, albo też po prostu poczytać ulubionej książki czy gazety. Jesteśmy tak bardzo przywiązani do swoich wszystkich zmysłów, że wydaje nam się czymś niecodziennym, iż w pewnym momencie któryś moglibyśmy utracić – na przykład z powodu jakiejś choroby. Dopiero, gdy takowa pojawia się i widzenie jest utrudnione, doceniamy co mamy na co dzień. Mimo wszystko jednak możemy komunikować swoje potrzeby mową i jesteśmy bardzo zręczni – gdyby kot utracił wzrok, byłoby mu o wiele trudniej! Tymczasem u wielu domowych pupili pojawiają się choroby oczu, które mogą utrudniać widzenie, albo nawet stwarzać zagrożenie utratą wzroku! Jakie to choroby i jak je leczyć? W jaki sposób je rozpoznać? Choroby oczu u kota Kocie oczy mogą chorować z wielu różnych przyczyn. Najczęściej chodzi o zapalenie spojówek, jednak są i takie choroby, które mogą wyrządzić o wiele więcej szkód, jeśli w porę nie zaczniemy ich leczyć. Każdy właściciel powinien mieć na uwadze, że narządy wzroku są dla kota bardzo ważne – bez niego jego życie będzie z pewnością bardzo trudne. Choćby i poruszanie po domu będzie stanowiło dla niego wyzwanie, gdyż duża ilość mebli i drobiazgów może stwarzać zagrożenie. Wśród najczęściej pojawiających się chorób oczu warto wymienić: zapalenie spojówek (o którym opowiemy więcej za chwilę, gdyż jest o schorzenie najpopularniejsze)zbyt krótki narząd nosowo-łzowy – wynika on z budowy kota, jednak może stanowić dla niego utrudnienie w codziennym funkcjonowaniu. To skutek ambicji hodowców, by tworzyć koty o jeszcze krótszym pyszczku. W efekcie jednak kanaliki łzowe są szybko zapełnione i wydobywa się z nich wciąż wydzielina. Zatkanie takiego kanalika powoduje powstanie stanu trzeciej powieki – koty mają trzecią powiekę (tak zwaną migotkę), która jest częścią spojówki i rozciąga się pionowo od górnej do dolnej powieki, leżąc w jednym kąciku oka. Jej wypadnięcie (tak, że może nawet przesłonić oko) jest skutkiem zakażeń, robaczycy, zaburzeń nerwowych, a nawet zbytniego wyniszczenia i osłabienia organizmu).jaskra – może nawet w kilka godzin doprowadzić do powstania u kota ślepoty, dlatego błyskawiczna reakcja jest bardzo ważna! Powodem powstania jaskry jest w przypadku kotów zbyt wysokie ciśnienie w gałce – zmętnienie soczewki dotyka nie tylko ludzi, lecz może dotknąć również i koty. Zaćma jest chorobą, która zwykle dotyka starszych osobników, jednak w pewnych sytuacjach może dotknąć i młodego koci – w przypadku jego pojawienia się choroby oczu są jedynie jednym z objawów. Niewątpliwie jednak jest to choroba groźna dla zdrowia i życia kota, a powikłania mające związek z oczami mogą nawet doprowadzić do utraty wzroku. Zapalenie spojówek u kota Choroby oczu kota warunkują to, jak będzie wyglądało leczenie. Czasem, gdy w internecie spojrzy się na choroby oczu kota, zdjęcia są naprawdę okropne – a właściciele wpadają jedynie w panikę. Dlatego zawsze, gdy chodzi o oczy, należy szybko udać się do weterynarza. Może być nawet potrzebna natychmiastowa operacja – jak na przykład w przypadku postępującej jaskry. Najczęściej jednakże koty chorują na zapalenie spojówek. Wówczas oko jest zaczerwienione, pojawia się świąd i charakterystyczna, nawet ropna wydzielina. Oko może być również opuchnięte. Koty w takiej sytuacji zachowują się także w bardzo charakterystyczny sposób – mrużą oczy, ponieważ razi je światło. Są niespokojne, apatyczne – czują się chore i obolałe. Istnieją specjalne krople do oczu dla kota, które należy zastosować w takim wypadku. Przepisuje je oczywiście lekarz weterynarz. Może również zlecić smarowanie oczu kota odpowiednią maścią. W przypadku przejrzystej wydzieliny stosowanie antybiotyków nie jest jeszcze konieczne, jednak jeśli nastąpiła już infekcja bakteryjna – to znaczy, jeśli pojawiła się ropa – weterynarz na pewno zleci kurację antybiotykową. Oczywiście, zapalenie spojówek może być związane z alergią. Wówczas należy wyeliminować czynnik drażniący, a dopiero wtedy leczyć chorobę. Uważasz, że to był dobry artykuł? A może coś jest niezrozumiałe? Autor tego materiału czeka na Twój komentarz. Serio. Joanna Chabora Miłośniczka zwierząt, opiekunka dwóch mruczków i jednego włochatego merdacza. O zdrowym żywieniu, pielęgnacji i opiece nad zwierzętami wie więcej niż niejeden weterynarz. Nic dziwnego, że to własnie ona odpowiada za najnowsze wpisy na blogu AlleZoo.

dziwne oczy u kota